Suplement LXVIII

Sbornik: Scientific papers. Technology of water. Oddil technologie vody, Volume 7, Part 1, Page 573.

Вalоn, E. K.: Die Entwicklung der Fische bei ungünstigen Nahrungsbedingungen. Streszczenie: Rozwój ryb w niekorzystnych warunkach pokarmowych. Acta hydrobiologica (Kraków) 2 (2): 125 — 132, 4 text-figs.

During the critical period  the larvae of fish need sufficient amount of convenient food. The author made experiments and he showed, that the starving larvae cannot survive this critical period and perish. The older specimens after passing this critical period are able to strave for a time and to recover after getting sufficient food.

STRESZCZENIE

U ryb morskich występuje — jak to stwierdził Soleim (1940, 1942) i Marr (1956) — w pierwszych po wylęgu dniach życia tzw. „okres krytyczny” (Critical Period). Kostomarova (1959) stwierdziła, że małe szczupaki ginęły w pierwszych 3 dniach po zresorbowaniu pęcherzyka żółtkowego, jeśli już od początku nie miały do dyspozycji odpowiedniego pokarmu w wodzie.

Vasnecov (1948, 1953) przypominając doświadczenia Karzinkina (1935) twierdzi, że brak pewnych zewnętrznych warunków środowiskowych, w szczególności właściwego pokarmu, powoduje zatrzymanie rozwoju ryb na pewnym etapie, strata ciężaru i wreszcie śmierć.

W celu rozszerzenia znajomości tego zagadnienia przeprowadził autor w 1956 r. pierwsze doświadczenia akwaryjne na młodocianych larwach sazana (Cyprinus carpio carpio L.) z Dunaju. Świeżo wylęgłe larwy o dł. całkowitej 5,9 mm przetrzymywano w warunkach głodowych w szklanym akwarium 4 litrowym, w którym miały do dyspozycji tylko wymoczki rozwijające się na gnijących resztkach mchu wodnego Fontinalis sp.

W ciągu 22 dni larwy osiągnęły dł. całkowitą 10,7 mm i zaledwie piąty etap rozwoju, (ryc. 1a). Larwy kontrolne w warunkach normalnych osiągnęły w tym czasie dł. całkowitą 24 mm i dziewiąty etap rozwoju (ryc. 1b). Larwa głodująca odpowiadała larwie normalnej o wieku 8 dni 12 godzin od wylęgu. Cupulae (wyrostki linii bocznej) były u larwy głodującej dwa razy dłuższe, co autor tłumaczy przystosowaniem „anten” do odbioru ruchów organizmów pokarmowych w wodzie.

W r. 1957 podobne wyniki uzyskał autor w doświadczeniach akwaryjnych nad czopem z Dunaju (Abramis ballerus subsp.). W warunkach głodowych wzgl. przy braku odpowiednio drobniutkiego pokarmu wzrost liniowy oraz rozwój larw był opóźniony o kilka etapów w porównaniu z larwami kontrolnymi. I tak np. larwy 32-dniowe o dł. całkowitej 11 mm (ryc. 2c) osiągnęły wielkość normalnych larw 17-dniowych (ryc. 2d), które doszły do 6 etapu rozwoju, lecz w porównaniu z głodującymi wykazywały mniejszy stopień skostnienia szkieletu.

Doprowadzenie do akwarium odpowiedniego pokarmu nawet jeszcze w ostatnim dniu stadium agonalnego (w 74 dniu od wylęgu) ratowało rybkę od śmierci, pozwalając jej w wieku 111 dni osiągnąć dł. całkowitą 44,6 mm (ryc. 5a), tj. równą a nawet większą niż u materiału kontrolnego (ryc. 5b).

W r. 1959 eksperymenty zostały powtórzone z podobnym wynikiem na płoci z Dunaju (Rutilus rutilus carpathorossicus).

Z doświadczeń swych wyciąga autor następujące wnioski:

1) W czasie utraty resztek pęcherzyka żółtkowego i przejścia na eksogeniczny typ odżywiania larwy potrzebują odpowiednio drobnego pokarmu. W tym tzw. „krytycznym okresie” larwy głodować nie mogą.

2) W późniejszych okresach życia larwalnego w warunkach głodowych wzrost jest zahamowany i opóźniony o kilka etapów w porównaniu z larwami z warunków normalnych.

3) Przy równych długościach ciała a różnym wieku, larwa starsza jest dalej posunięta w rozwoju (większa ossyfikacja itp.).

4) Przywrócenie normalnych warunków pokarmowych pozwala larwom oraz młodym rybkom nadrobić czas stracony i „dogonić” a nawet przepędzić osobniki z warunków normalnych. Przeczy to wprawdzie teorii Vasnecova, lecz potwierdza hipotezy Křiženecký’ego (1953) i Kuznecova (1957) mówiąc o większej żywotności takich osobników i o możliwościach nadrabiania przez nie okresowych zahamowań wzrostu.

Problem ten jako bardzo interesujący wymaga jeszcze dalszych badań.